bir nehir yorganı
bulut açmış göklere
ay parçası çocuklar
arkasından kop ki
yetişesin rüzgara
kimse gelmez arkamızdan
biz çağırsak bile boşa çıkar sesin ucu
okunaksız bir plana düşüyor yollar
içinde bulunduğum çatanın ağzı
hep göz kırpıyor haramilere
suyun üstü yok demiş kadın
dibine kadar gözyaşı
iki yanağını geçen gamzelerin
açık havalara bağlasam yolumu
akşama kalmaz omuzlarıma biner
karasına yandığım gece
ığıl ığıl düşündüm
düşlerimi sulandıran geceleri
karıncalara yükledim buğday katarını
inceden elenmiş yolların içindeyim
hüznü buruk bir kadın çeviriyor
sık dokunmuş kalburu
ay sarımı gecelerden geçirdim
kundak tutmayan balamı
günbatımı sevgilerimi yolladım
akşamcı bekçinin kızına
bir biçimlik kumaş aldım pazardan
hep çamur oluyor
bu kasabanın yokuşu
*
MEHMET RAYMAN
