RENKLERİ KARIŞTIRMAK

Dünyamız bizi şaşırtmayı pek bir seviyor, her gün yepyeni bir şeyi karşımıza çıkarıp bizi hayretler içerisinde bırakıyor. Öylesine inanılmaz durumlarla karşı karşıya geliyoruz ki üzerine söylenecek bir söz bulmaktan dahi aciz kalıyoruz: farklı renkler, çeşitli canlılar, akıl almaz yetenekler… Sinestezi de bunlardan biri hem de içimizden biri. Kısaca açıklayacak olursak duyuların birbirini tetiklemesi sonucunda eş zamanlı çalışması diyebiliriz, alınan bir uyarı aynı anda beynin iki farklı işlev gören bölümünün çalışmasına neden oluyor bu da aynı anda iki duyu almamızı sağlıyor. Özetle bir çeşit duyusal girift fakat o kadar muazzam bir girift ki bize sayıların tadını almak, müziği koklamak veya kokuları görmek gibi mucizevi imkânlar sunuyor. Zihninizde canlandırmayı deneyin. Diyelim ki Beethove’nin bir senfonisini dinliyorsunuz ve kulağınıza ilişen her notayla beraber ciğerleriniz papatya kokusuyla doluveriyor. Yahut anneniz yemek yapmış ve mutfakta en sevdiğiniz renk tonlarından oluşan bir cümbüş gözlerinizin önüne seriliyor, yalnızca sizin gözlerinizin önüne! Hem bu bir hastalık da değil sadece beyin kortexindeki nöronların normalden daha fazla bağlantı kurmasıyla oluşan bir sendrom şeklinde tanımlanıyor, tedavi edilmesi de gerekmiyor.

Tüm bunları öğrendiğimde içimde bir imrenme duygusu zuhur etti. Mamafih yoğun yaşanan bir hayatın arzusu, serkeş bir kıvılcım yaktı yüreğimde. Doğduğumda bana verilen boş kavanozun her zerresi hayat dolmadan ölmeyeyim dedim. Vakti gelip de nefesim tükendiğinde sımsıkı tuttuğum kavanozum ellerimden kayıp düştüğünde etrafa saçılan yalnızca cam parçaları olmasın, beraberinde dağılan yaşanmışlıklar dünyaya minik de olsa bir iz bıraksın istedim ve aniden tüm o yavan hayatlar saklandıkları sis bulutundan sıyrılıp dikkatimi esir aldılar; hüzne bulanmış, usanmış ve yorulmuşlardı, adeta içleri boşalmıştı. Aç ve solgun bakışları her köşe bucağı dolaşıyor, acınası bir arayış sürdürüyordu. Sürdürdükleri yaşamda bir mana aramaktaydılar. Bir vakit sonra amansız bir düşünce silsilesi işgal etti zihnimi. Bizler arzu ettiğimiz yaşama erişemeyince onu hayallerimizde yaşarız. Dikkat çekeriz, gülüp eğleniriz, sevgi ve saygı görürüz, gerçek hayatta arkamızı dönüp kaçtığımız şeylere kucak açarız, dayanılmaz güçlükler yaşayıp günün sonunda hepsinden galip çıkarız… Bir avuç olağandışı senaryoyla avunarak kendimizi dünyadan soyutlarız. Ne yazık ki bu bir yaşam felsefesi olmaktan çok uzaktır.

Peki nasıl buluruz aradığımız mutluluğu? Düşlerde aldığımız tadı hayattan nasıl temin edebiliriz? Yaşamı nasıl yaşanılır kılabiliriz? Cevabın ta kendisi mi bilemem ama bence harmanlamak bu işin temel püf noktası. Nasıl sinestezide bir duyu başka bir duyuyla desteklendiğinde her şey bambaşka bir hale bürünüyorsa yaşamın pek çok noktasında da aynı durum geçerli. Tıpkı ayrı ayrıyken işlevleri karın doyurmaktan ileriye gidemeyecek yiyeceklerin bir araya geldiğinde kişiye yalnızca tokluk değil aynı zamanda lezzet de sunan iyi bir yemek gibi. Belki de günümüzde içine saplandığımız bireysellik batağından kafamızı çıkararak zaman geçtikçe bir ağacın etrafına halkalar sarması gibi kibir halkalarına sarınmayı bırakıp destek almayı ve destek vermeyi öğrenmemizin vakti gelmiştir, parça parça yaşamayı öğrenmektense bütün olmayı öğrenmek gereklidir.

Şimdilerde kalabalık toplumların içinde pek çok insanla bir arada yaşıyor olabiliriz ama bir bütün olarak yaşamadığımız kesin. Bu şaşılacak bir şey değil tabii ki zira gerçek anlamda bir bütünlük yaratmak asla kolay olarak nitelendirilebilecek bir mevzu değildir. Unutmayalım ki sinestezide dahi her duyu yanında her zaman müspet duyular getirmez. Bir duyu kapınızı çaldığında evinize bacadan giren davetsiz ve tozlu misafirden her zaman hoşnut olmazsınız. Bir insanla bütünlük geliştirmek yalnızca onun mutluluğunu paylaşmakla olmaz hüznüne de razı olmanız gerekir. Yine de inanıyorum ki elde edilen sonuçlar yapılan fedakârlıklara değecektir. Hayatı bir yarıştan ibaret olarak görme acizliğinden kurtulan insan ara ara dinlenip yoldaki çiçekleri koklamayı öğrenecektir, bambaşka bir bakış açısı edindiğinde aradığı anlama da erişecektir. Doğayla savaşmak yerine onun bizi bağrına basmasına izin verecektir. “1+1=1” işte bütün mesele, bütün bir sayfayı en güzel şekilde özetleyen cümle bu. Önünüzde boş bir tuval var dostlarım ve elinizde yalnızca birkaç boya… Hayalinizdeki resmi çizmek istiyorsanız bazı renkleri birbirine karıştırmalısınız.

*

Gamze ŞAHİN

admin