– İSMAİL OKUTAN
*
neden gece asılır göğe her gece
neden duruşu üzgündür kuşların
feda ettim hayatımı yalnızca aydınlığa
ancak dağlar bastı beni bağrına
bense ormanın kalbine sığındım
bağırdım gece boyunca bağrımı açarak deli rüzgâra
yankılanan ses gibi sallandım boşlukta
ağacın dibine düşen yaprak oldum
dibini aydınlatmayan mum gibi eridim
ve bir ağacın kovuğunda saklandım
neden üzgün kuşlardan başka duyan olmadı
karnımı doyuran olmadı güvercinlerden başka
kimseyle değil bir ağaçla konuştum ben
feda ettim hayatımı yalnızca ferda ferda aydınlığa
inançla ve inatla ve aşkla direndim
direndim hayatım boyunca
çağdaş tanrılara ve sanrılara direndim yürüyerek ışığa
gece ıslığı çaldı içimde karanlığa
ben ormana, dağa ve sana sığındım
denize vurgun bir sevda ile koştum
koştum hasretle aşkın evine doğru
ayaklarıma indi bitimsiz derman
imbat aldı beni kanadına
bütün kadim duygular bağlandı kalbime
içime açıldı bir hicran yarası
açıldım pupa yelken okyanuslara
kalbimi açtım kadim sırlara
elime batsa da gülün dikeni
acıtsa da canımı kanım akmaz
hüzün çiçekleri açar gözyaşımda
neden üzgün kuşlar öter suların başında
