BİR DÜNYA MELEĞİ

Arada dağlar var. Çok şükür dağları aşan yollar var.

Gönül hep yolda. Ya sılaya gidiyor ya sıladan dönüyor.

Sıla demek, anne demek… Yurt orasıdır, saadet orada… Annenin olmadığı yer gurbettir.

Hal böyleyken ha deyince çıkamazsın yola. Yollar düğüm düğümdür, çözemezsin. Harami tutsa aşarsın da aşamazsın boyunu aşan dünya meşgalesini. İş güç diye oyalar seni hayat. Çocukların okulu, evin, arabanın taksitleri… Ömrünü sele verirsin.

Anne, geçmişin acı tatlı hatıralarıyla buğulu gözleri kapıda, hep bekler. Olmadık bir vakitte avlu kapısı tıngırdar. Yüreği pır pır eder. Söz dinlemeyi çoktan bırakan sızılı dizlerine elleriyle destek olup kalkar oturduğu yerden. Başını uzatıp bakar pencereden. Avlu her zamanki sessizliğindedir. Ne gelen var ne giden. Avlunun demir kapısını rüzgâr sarsmıştır ya da bir kedi atlamıştır üstünden. Birden aydınlanan yüzü yine birden gölgelenir. Çöker olduğu yere yılların içine yığdığı hasretin ağırlığıyla. Hayallere dalar. Yeni umutlar yeşertir. Bayram yakındır. Bademler çiçeğe durmuştur. Yaz tatilinin eli kulağındadır. Armutlar sararmış, incirler ballanmıştır. Gelir elbet, der.

Elbet gidersin. Okullar kapanır, varsıllar yazlığa göçer. Beton ormanı güneş ışınlarını doymak bilmeyen bir oburlukla emer, sonra da hazmedemez insanın üstüne üstüne kusar. Ortalık ter, egzoz, lağım kokar. Pınar başlarında yarpuz, dağ başlarında kekik kokusunu özlersin. Çekilmez olur gurbetin kahrı. Hasrete virgül koymak zamanı gelmiştir. Okuldan eve dönen çocuklar gibi sevinçli çıkarsın yola. Git git bitmeyen o yollar menzilde sıla olunca dürülür, toparlanır bir nefeslik mesafe olur. Sıla yolu zamanı geri saran bir film şerididir. Yol bittiğinde filmin başladığı yere varırsın. Güzel devam etmese de güzel başlayan bir filmdir bu. Anne sesiyle uyanılan, anne-babayla sofraya oturulan, kapıdan dışarı adım atınca toprağa basılan; çiçeğe-böceğe, kuşa-kurda, dağa-taşa selam verilip selam alınan.

Arı duru bir pınar başıdır anne. Yanı yöresi boş kalmaz. Sevgiye, merhamete, teselliye susayınca soluğu dizleri dibinde alırsın.

Dizlerinin altına birer taş koyup pınara eğilir gibi eğilirsin, avuçlarından su içer gibi uzanırsın ellerine. Yılların dantel gibi işlediği yüzünün kırışıklıklarından fışkıran nurda, saçlarını donatan gümüş tellerin aydınlığında öptüğün ellerinde cennet kokusu vardır. Bakışı, dokunuşu, sözü şifadır. Cümle yaralarına, yarım kalmış yanlarına iyi gelen ecza budur.

Dünyadaki cennettir anne, ahirete açılan cennet kapısı. Ete kemiğe bürünmüş, insan diye görünmüş bir melektir, bir dünya meleği. Dünyadan cennete anneler üzerinden bir yol gider. Annelerin ayak izini takip edersen her iki cihanda yolun cennete çıkar. Cennet, onun ayakları altına serilmiştir.

Zemheride soba başı sıcaklığıdır kucağı, ağustosta yayla serinliğidir gölgesi. Yorulduğunda, bunaldığında, rotanı şaşırdığında soluklanmak, silkinmek, yeniden ayağa kalkmak için koşarsın ona. Oturursun ocağın başına, dizlerinin dibine. Sofrada kaşığın vardır. Tarhana çorbası, bulgur aşı, ot kavurması… Allah ne verdiyse. Karnın doyunca sıra gönlüne gelir: Hadi anne bir masal anlat!

Yıl on iki ay, bir ömür ayağına taş değmesin, gönlüne gam kasavet konmasın diye üstüne titrer. Derdine senden çok üzülür, mutluluğuna senden ziyade sevinir. Ana gibi yâr bulunmaz. Onun duası, hayali, dünyası yavrusudur.

Ağzın laf yapmaz, elin kalem tutmaz. Beyhude yorma kendini gafil. Bir dünya meleğini anlatmak senin harcın değil.

Ah! “Dili yok kalbimin, ondan ne kadar bîzarım!”

*

ERGÜL ALTAŞ

admin