– MEHMET OSMANOĞLU
-teyzem ayşe doğanay’a-
*
süzgündü bakışları, doğuştandı bildiğim
gözlerinin içinde engin merhamet vardı
etrafında bir huzur, nefesinde sükûnet
umut bulmak isteyen, gölgesinde arardı
*
pervaneydi, güneşti, etrafında yedi can
varlığı dağa eşti, tüm omuzlar yaslanan
tek başına ateşti zemheride ısıtan
titrese de alevi, hiç sönmeden yanardı
*
yüzünde mazisinin yorgunluğu izlenir
her bir çizgi içinde ne hüzünler gizlenir
bir tebessümüyle fakat, ümitler filizlenir
yılgın sızılarını sükûtuyla anardı
*
geçmişti çemberinden vakti ile feleğin
anası babasıydı, direğiydi bir evin
onuruyla yaşadı doksan yaşına değin
lâkin gönlüne bakan, on sekizde sanardı
*
ondan önce gitmişti ana, baba, kardeşi
kıyısız gölgelerde kaybolmuştu güneşi
gözlerine vururdu konuştukça ateşi
andıkça her birini, sağanaklar yağardı
*
git yolun açık olsun saçlarında yıldızlar
heybene azık olsun dualar ve niyazlar
şimdi her bir yürekte ince yaralar sızlar
senle yaşanan günler, aziz hatıralardı
*
geldik ve gidiyoruz, beden ruha bir kafes
ötelerden bir çağrı duyulacak, aynı ses
iki eğreti çizgi arasında bir nefes
işte hayat denilen, hepsi de bu kadardı.
