– FATİH TEZCE
*
öğle vaktinin sessizliğinde çınar sesi
uyutmuştu beni çamur kokusu elbisemde
o yaprak hâlâ dizimde, hışırtısı kulağımda
al çocukluğum götür beni köyümdeki günlerime
bir şeye başlamanın adı olan topraktan
fışkıran terlerimi siliyordum, çocuktum
nergis gibi kokuyordu gökyüzü bulutlar da gül
ekinler rüzgârda eğiliyordu ben de gülüyordum
tırtıl soyunuyordu kelebek cennetine
kanadıyla alıp taşıdığı rüyalarımız
en çok nerede beklemiştiniz sabah ışığını
anne elleri gezinirken taranmıştı saçlarınız
görmediniz akşam olunca mum ışığında
insanın gölgesine yaslanmasını hürriyetin
hepsinden mahrum büyüdünüz ve hepsinden de uzak
duyamadınız su kuyularından çıkan sesinizi
bilgisayar nöbetini bırakın çocuklar
mavi mavi öpsün gözlerinizden anneler
