Saat 4.17 Maraş
Ben Maraş’ta Ahmet’in ikinci oğluyum
Anam zilzal suresini okurken doğurmuş
Daha doğmamıştı kırk ikindi kırıkları
Ve taze gelin ağıtları
Hayallerime kadar uzanan Maraş kaldırımı
Saatin sessizliğinde biriken beton tabutlar
Zilzal suresine uzak bir iklim gibiydi
Yaşamak denen çıban zamanlar
Gök gürültüsü gibi de olmadı öykünmelerime
Sen ses verirken kıyamete ayarlı şiirime
İlerliyordu gece yelkovanın üzerinde yılkı gibi
Şubat ağır ağır ilerliyordu altıncı güne
Ben ruhumun kırıklarına erdiğimde
İlerliyordu katarak günler
Görmüyordu hırsın doruklarında insanlar
Maraş’ta katmer katmer kıyamet yürümesini
Şubatın 6 sı
Saat 4.17
Ayrıldı bedenimden yeryüzü
Kırık zaman gibi çatırdadı korkularımız
Karanlık insan uğultu kıyamet
Az ötede katlı güzel günlerdi yıkılan
İnsan çığlıkları yan yana beton bloklar
Molozlara saniyeler biriktiren ölüm
Rüyalardan taşan ağır bir katran kokusu
Yaşamak serilince Maraş ovasına
Taze ağıtların kırıklarına gözyaşları dolan
Ah o baba diyerek geceyi ikiye bölen çocuk
İkiye bölen çürük binalardı kalbimizi
Şubatın altısı saat 4.17
Maraş ıssız bir kırık
*
MEHMET MORTAŞ
Hece Dergisi
