– RIDVAN YILDIZ
*
tepemde gün ışığı şarkıları çaldığında
parmaklarından uyku düşecek bir çocuğun
toprak kadar sustum, arsız sularda gövdem
değince aynalara alevli bir gülüşün
akan suyu çevirir ölümsüz gümüş kaplara
arınır gözlerin gölgelerden
yürüdüğüm taşlar öfkelendi acıdan
alışmanın yorgunluğu yüreğimde
göçebe bir deniz sapağında hiçlik toplamı
içimde üşüyen taze kar, sesindeki yabancı
yalan dünyanın tahtından arta kalan yalancılar
güvercinler neyi sever
hatırlayanınız var mı,
düşlerini çeyize katlayan körpe kızlardan başka
müebbet yemiş renkler müstakil evlerin/ suratında
yangın yerinde unutulmuş bir kadın
geceyi ağlıyor gün gün teninde
kör karanlıklar eskittim gözlerimde
ürkek bir keklik gibi keşfe çıkmışım dağlara
ki limanlar sizin olsun dağlar yeter bana
yüzüm kaybolup gidiyor sesimden önce
