ŞİİR

çok şey anlattın bana çok şey öğrettin hayat mektebinde yıllar gurbet oldu mutluluğu da tattın sevinci de acıyı da gönülce yazdın yüreğinin sesini anne oldun

seviyor sevmiyor ile bilinen papatyalardan bir bardak bitki çayı sakinlik verir yoğun ve yorguna rutini bozmayan dünyaya alışan ruha ne demeli! benzerdi göksuyu ile

nedendir bu mezar burada hep kendine benzer oysa senden bana hatıra kalan bir avuç toprak bahçende yetişen bir akasya ağacı ve kavanozda bir tutam

Gecenin kuytu karanlığında Sen miydin parlayan ayın ışığında Ay silinse yıldızlar düşse güneş doğmasa Yine de parlarsın değil mi ihtişamınla Bir sultanın, sultanının saçına

gül benizli bir gün terk edince güzelliğini şehrin damlarını usulca okşayarak, geceye çalmışlar düşlerini habersizce. asıp gecenin bağrına çığlını uykusuz kalmışsın. kanatların yorgun, ağır

masum değiliz hiçbirimiz bu karanlıklar kan kusan vahşi ağızlar   katlin pususunu kuran dili tutuk bu zaman   rahmetten vakitsiz kesilmiş asuman   ey

– Dilden dişten kesip tuttuğun mallar, Ziyan olur bir gün unutma bunu. Ömrünü yoluna serdiğin kullar, Düşman olur bir gün unutma bunu. – Arkası

zamanın bekçisi değilim isteyen istediğini yapar! yalnız hesap günü lanetimden korkun!   acılarım büyüyor, çoğalıyor kalbimde yer kalmadı artık bıktım dünyanın ayıbını örtmekten!..  

hayallerim jiletin kenarına çizildi cevapsız çığlıklarda görüyor musun yalnızlık duvarlar arasında dans etti görüyor musun kimsenin saramayacağı yaralarla bir köşeye düşmüşüm burası karanlık karanlık

bir dağ yumrusunca içimde taht kuran sevda hangi yurttan geldin can evime oturdun gelişinle başladı can özümde bir kavga umarsız bir aşkın önsözü ayrılığın