Yazar: MEHMET OSMANOĞLU

 – MEHMET OSMANOĞLU                                              -teyzem ayşe doğanay’a- * süzgündü bakışları, doğuştandı bildiğim gözlerinin içinde engin merhamet vardı etrafında bir huzur, nefesinde sükûnet umut bulmak

– Mehmet Osmanoğlu * serpil ki burçlarından bulutlarla teninde hırçın okyanusların bağrında patla birden bu sahipsiz ağıdın eskiyen mateminde bir zırh devşir kendine gök

 – MEHMET OSMANOĞLU * iç ısıtan bakışla yüzünde soluklanan bir huzur esintisi gezdirirdi yanında çehresinde el emin sıfatından çizgiler kara bulutlara yer yoktu asumanında

 – MEHMET OSMANOĞLU * kor gibiydi gözleri kalbimle dokunduğum hangi sokağa girsem peşimdeydi karası tutunduğum bir aşktı sahrada sürgün veren ziyası karanlığı sıvazlayan güneşti

MEHMET OSMANOĞLU * sabır isminden mülhem içlenmiş duaları yazgılanmış alnına tecellisi kaderin mim gibi kıvrılsa da sol yanına elemi mıhlanmış bakışları gökyüzünü süzmede –

MEHMET OSMANOĞLU * son nevbahar da geçti yine hüsrana düştüm dinmek nedir bilmedi içimdeki fırtına derdimi yine içli gecelerle bölüştüm yükledim efkârımı karanlığın sırtına

– MEHMET OSMANOĞLU Çanakkale şehitleri nezdinde tüm şehitlerimizin ve ecdadımızın aziz hatırasına * Nasıl bir imandır ki, ne ölçer kuvvetini Bir avuç kahramana destanlar

-MEHMET OSMANOĞLU * yine bir şafak söktü, gün yük/seldi üstüme geceleri sağaltan gamzenle uyanmadım bir inkisarla daha boyun büktü düşlerim visâlinin rengine bugün de

 – MEHMET OSMANOĞLU * sen gittin hüzünler beri geldi yıldızlar çekildi göğümden mehtabı hiç görmedim senden sonra bana mı öyle geliyor dedim evet dedi

 – MEHMET OSMANOĞLU * soğuk t/enli tahtalar birbirine çatılmış ürperip gölgesinden gölgem bile kaçıyor kanı çekilen bir ten içine kapatılmış gizemli bir el sanki